Барномаҳои мубоҳисавӣ фазои ғайрирасмии таълимӣ мебошанд, ки аз як силсила ҷаласаҳои мубоҳисавӣ иборатанд ва ба ҷалби ҷавонон ба раванди қабули қарорҳо равона карда шуда, ба рушди малакаҳои интиқодӣ, баланд бардоштани потенсиали муқовимат ба стереотипҳои манфӣ, ғаразҳо, конфликтогенӣ, ксенофобия мусоидат мекунанд. Барномаҳои мубоҳисавӣ яке аз форматҳои аслии муҳокимаи масъалаҳои мушкилот дар ин ё он соҳаи мавзӯии додашуда мебошанд.
Ташаккул ва таҳияи барномаҳои мубоҳисавӣ дар доираи Лоиҳа ба:
Мубоҳиса ин муҳокимаи баробарҳуқуқи сухангӯ/коршинос ва шунавандаи вазъият/маъноҳо/пешгуфторҳо/мушкилоти хусусияти гуногун мебошад. Он вақте ба миён меояд, ки дар назди одамон саволе ҳаст, ки ба он ҷавоби ягона вуҷуд надорад.
Дар рафти он одамон ба саволе ҷавоби наве тартиб медиҳанд, ки ба ҳамаи тарафҳо бештар қаноатбахш аст. Натиҷаи он метавонад созишномаи умумӣ, фаҳмиши беҳтар, назари нав ба мушкилот, ҳалли муштарак бошад.
Аҳамияти истифодаи мунтазами мубоҳиса дар айни замон аз ҷониби касе баҳс карда намешавад. Барои азхудкунии устувори дониш ва фаҳмидани имконияти истифодаи онҳо дар фаъолияти амалӣ, на танҳо хондан ва омӯхтани мавод, балки ҳатман онро бо шахси дигар муҳокима кардан лозим аст.
